Historia powstania standardów odnoszących do środowiska sięga roku 1972, kiedy to w Sztokholmie miała miejsce Konferencja Narodów Zjednoczonych odnośnie środowiska człowieka. Wówczas po raz pierwszy rządy oficjalnie określiły globalne problemy środowiskowe. Podczas kolejnej Konferencji Narodów Zjednoczonych na temat środowiska i rozwoju w Rio de Janerio w 1992, popularnie zwanej szczytem Ziemi, powstała Ramowa Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu. W pierwszej wersji konwencja nie zawierała jakichkolwiek wiążących nakazów dotyczących ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Później ustanowiono odpowiednie protokoły wprowadzające limity emisji. Najważniejszym jest protokół z Kioto z 1997 roku, obecnie znany bardziej niż sama konwencja. W ślad za tymi dokumentami w 1996 roku zostało opublikowane ISO 14001 dotyczące zarządzania środowiskowego oraz cała rodzina norm z grupy ISO14.
Protokół z Kioto wszedł w życie w 2005 roku. Już wiosną 2006 roku Międzynarodowa Organizacja Standaryzacji(ISO) opublikowała ISO 14065 odnośnie emisji gazów cieplarnianych. Składa się ono z trzech standardów, odpowiednio wyszczególniających specyfikacje i wytyczne dla poziomów organizacyjnych i projektowych oraz dla walidacji i weryfikacji gazów cieplarnianych.
W 2011 roku zostało opublikowane ISO 50001 System Zarządzania Energią, które pozwala przedsiębiorcom zidentyfikować i zarządzać ryzykiem związanym z zaopatrzeniem w energię. Ponadto wymaga ona od przedsiębiorców mierzenia i monitorowania wykorzystywanej energii, aby rozpoznać obszary wymagające poprawy efektywności. Pokazuje jak zwiększyć ogólną wydajność i zredukować pobór energii, a co za tym idzie obniżyć rachunki.